Zdecydowałem się przejść na komercyjny hosting. Wybór padł na amm.net.pl. Za radą Mariusza i innych życzliwych ludzi. Prawdę mówiąc specjalnie długo się nie zastanawiałem. Przekonali mnie do siebie przede wszystkim dużą przejrzystością instrukcji, informacji. Strona bez nadmiernych wodotrysków, prosta w formie, przejrzysta. Mile zaskoczyły mnie automatycznie wygenerowane informacje o założeniu konta. Wszystko podane w sposób zwięzły i jasny. Póki co zarezerwowałem domenę, zapłaciłem przelewem on-line. Oby tak dalej.

Idę z psem ulcią Piastowską.

Nie mam przecież psa.

Dochodzę do siatkowego ogrodzenia baraków firmy obsługującej miasto, czyli wywożącej śmieci, odśnieżanie i tego typu miejskie zabaw. Nie ma już od dawna tej firmy.

Słyszy charakterystyczny gwizd zimorodka. Wiem, że od tego momentu mam jakieś 3-5 s na jego dostrzeżenie. Jeżeli mi się ta sztuka nie uda, to nie zobaczę siedzącego zimorodka. Potem będę miał jeszcze jedną szansę ujrzenia zimorodka w locie. Przywieram do siatki ogrodzeniowej, zapominam o psie. Staram się zajrzeć w lewy róg ogrodzenia, tak bardzo, jak to tylko możliwe, by dojrzeć ptaszka. Wiem, że samcowi ze swoimi kolorami jest trudno się ukryć. Będzie się wybijał z otoczenia. Zauważam starą furtkę w ogordzeniu. Ma tylko skobel. Wchodzę za ogrodzenie. Ku swojemu zdziwieniu dostrzegam, że po lewej stronie obejścia, w które właśnie wszedłem, rozpościera się ogromny dół w ziemi, coś jakby opuszczone wyrobisko piasku. Na dnie jest zbiornik wodny. Z jednej ze ścian, tej odchodzącej od ulicy Piastowskiej, wystaje rura, z której spływa woda. Rura w zboczu jest zamocowana pękającym betonem.

Nie ma ptaszka. Przynajmniej ja go nie widzę. Hm... W tym momencie, wydając ten sam gwizd, zryba się mały ptaszek. Jest brązowy. Tylko na skrzydłach ma białe lusterka.

No jasne, przecież to samica. 

Patrzę, jak obniża lot nad wodę i robi koło w kierunku wylotu ze zbiornika wody. Gdy się do niego zbliża, dołącza do niej przepiękny, skrzący się jaskrawymi kolorami  drugi ptaszek. Prawie natychmiast pojawia się też drugi, równie kolorowy. Zaczynają walkę w powietrzu. Trwa ona zaledwie kilka sekund, ale jest bardzo gwałtowna. Ten samczyk, który pojawił się jako drugi, odbija w locie i opuszcza teren stawu. Pozostała para ptaszków robi pełen obrót i znika w szczelinie betonu mocującego rurę wylotową z wodą.

Wiem, gdzie jest gniazdo zimorodków! 

 

Obudziłem się bardzo szczęśliwy. 

Co za dzień... Dzień tysiąca telefonów. Najpiew ja do Polaka, potem Polacy do mnie. A dalej to już poszło dosyć szeroko. Francuz mówiący niesamowitą wersją angielskiego, z taką liczbą naleciałości francuskich, że z trudem łapałem sens całych zdrań, nie mówiąc o poszczególnych słowach. Dalej Niemki sekretarki ze swoim uroczym "entschulgigung", Holender, znowu Polak... Pod koniec dnia zrobiła się 16:30 i zadzwonił Słowak. Wreszcie odetchnąłem. Ciekawe, że niektóre sekretarki nawet nie starają się wytłumaczyć, że nie mówią po angielsku. Przyjmują stosując sobie jedynie zrozumiałą logiką, że ja zrozumiem to, co one mają mi do powiedzenia. Tak postępują Austriaczki. Niemki przynajmniej próbują sprawdzić, czy rozumiem ich szwargot.

 

Pół dnia ze słuchawką przy uchu, wklepując 11 cyfrowe ciągi. Pomyłka na ostatniej cyfrze szczególnie denerwuje. Ucho się poci, wkoło szum rozmów. I ja próbujący się dowiedzieć na zadane tematy. Ot, biurowa codzienność. 

Wystartowałem :-] Tym razem CMS-em, na który spojrzałem łaskawie, stała się "Joomla!". Co prawda niektórzy doradzali mi inne narzędzia, a ja sam najpierw zapoznałem się z "phpNuke", jednak ilość kolorów i optymizm bijący ze społeczności "Joomla!" szybko mnie do siebie przekonał. Poza tym od czegość trzeba zacząć.

 

Zacząłem właśnie dzisiaj, ale na stronie zamierzam także umieścić artykuły własnego autorstwa z przeszłości, pozbierane tu i ówdzie, wyciągnięte z szuflady.